تنها ترین
دیدارش نزدیک است.جمعه،بهانه است برای سرودن،به سمت یک دیدار،این مائیم،که دورافتاده ایم،از ندبه ها...!تنها ترین
دیدارش نزدیک است.جمعه،بهانه است برای سرودن،به سمت یک دیدار،این مائیم،که دورافتاده ایم،از ندبه ها...!مولای من!
پنجره هارا می بندم،
امازوزه یباد هنوزشنیده می شودودروپنجره هارامی لرزاند.
غمگینم؛
کلاس دلگیر، باصندلی های خالی،
دریک غروب پائیزی...
نگاهم به تخته سیاه می افتد:
«ای مردم!خداوندعلی بن ابیطالب علیه السلام راامام وصاحب اختیارشماقرارداده
واطاعتش را برشماواجب نموده...»
باصاحب غدیــــــــرنجوامی کنم؛
که مــــــــــــــــولای من!
مگراینجامدرسه ی تونیست؟!
مگردراین مدرسه،محبت تورادرس نمی دهند؟!
مگرغدیــــــــرمحتوای کتاب ها ودرس هانیست؟!
پس چراچنین...؟!
اینجامدرسه ی محبت است؛
این جادرس دوست داشتن توراودرس جاودانگی غدیرتوراباید خواند؛
مــــــــولای من!
هرچه باد زوزه بکشدوطوفان پنجره هارا ازجای برکند،
به کلاس خواهیم آمد؛
معلم خواهد گفت وما درس محبت تورا،
درس غدیـــــــر را خواهیم خواند؛
درمدرسه ی محبت...
درمدرسه ی غدیـــــــــــــــــر.
