تنها ترین
دیدارش نزدیک است.جمعه،بهانه است برای سرودن،به سمت یک دیدار،این مائیم،که دورافتاده ایم،از ندبه ها...!تنها ترین
دیدارش نزدیک است.جمعه،بهانه است برای سرودن،به سمت یک دیدار،این مائیم،که دورافتاده ایم،از ندبه ها...!مولای من!
پنجره هارا می بندم،
امازوزه یباد هنوزشنیده می شودودروپنجره هارامی لرزاند.
غمگینم؛
کلاس دلگیر، باصندلی های خالی،
دریک غروب پائیزی...
نگاهم به تخته سیاه می افتد:
«ای مردم!خداوندعلی بن ابیطالب علیه السلام راامام وصاحب اختیارشماقرارداده
واطاعتش را برشماواجب نموده...»
باصاحب غدیــــــــرنجوامی کنم؛
که مــــــــــــــــولای من!
مگراینجامدرسه ی تونیست؟!
مگردراین مدرسه،محبت تورادرس نمی دهند؟!
مگرغدیــــــــرمحتوای کتاب ها ودرس هانیست؟!
پس چراچنین...؟!
اینجامدرسه ی محبت است؛
این جادرس دوست داشتن توراودرس جاودانگی غدیرتوراباید خواند؛
مــــــــولای من!
هرچه باد زوزه بکشدوطوفان پنجره هارا ازجای برکند،
به کلاس خواهیم آمد؛
معلم خواهد گفت وما درس محبت تورا،
درس غدیـــــــر را خواهیم خواند؛
درمدرسه ی محبت...
درمدرسه ی غدیـــــــــــــــــر.
حریم حجاب
تازه با هم رفیق شده بودیم؛خیلی با محبت وبی غل و غش بود.بااینکه ازحجابش
خوشم می آمد،اماتنبلی می کردم چادرروی سرم باشد. یک روزکه برای درس خواندن
آمده بود خانه ما،همراه خودش چندتا شکلات بابسته بندی های زیباهم آورده
بود.دوتاازآنهارابه من داد،خودش هم یکی ازشکلات هارابازکردوگذاشت وسط بشقاب.
چندلحظه ای ازدرس خواندنمان نگذشته بودکه دوتا مگس مزاحم،سروکله شان
پیداشدویک راست رفتندسراغ شکلاتی که بدون بسته بندی بود.من تلاش کردم مگس
هارافراری بدهم،ولی کوثرخیلی آرام گفت:«تقصیرخودشه.تاخودش رانپوشاند،مگس
هارهایش نمی کنند.»فهمیدم که می خواهدغیرمستقیم،به من درس حجاب
بدهدوبگوید:مگس هاکاری ندارندکه توبه خاطرتنبلی حجاب نداری آنهاکارشان مزاحمت
است وفقط به ظاهرنگاه می کنند؛پس من وتوباید خیلی به حجاب ظاهرمان برسیم.»
مهرش بیشترازقبل دردلم افتاده،تابه حال نهی ازمنکربه این قشنگی ندیده بودم.
مهدی جان به سرزمین نور می روم تا...
مهدی جان به سرزمین نور می روم تا به نیروی ما وراءدرونی ام پاسخ لبیک بدهم
همان چیزی که نمی دانم چیست یا کیست؟ ولی این را می دانم که دعوتی الهی از سوی شهیدان است.
ومطمئنم که این سفر،سفر بزرگی برایم خواهد بود که از یک نقطه کوچک شروع شده وامیدوارم که به نقطه ای به وسعت آسمان تمام شود.
مهدی جان پا به جنوب که قدمگاه ملائک است می گذارم تا لحظه های ناب عاشقی را در آن میان جستجو کنم واز عطروبوی گلاب ویاس های سپید سرشار از امیدآنجا استشمام کنم وزمزمه های یا زهرا را در وجودم احساس کنم.
مهدی جان می خواهم به سرزمینی بروم که گام به گام آن بوی چادر خاکی مادرم زهرا"س" را می دهد.می خواهم به دیاری سفر کنم که مولایم علی بن موسی الرضا قدوم بر آنجا گذاشته ومژده پیروزی در آنجا را داده است ومی خواهم راهی جاده ای شوم که به سرورم حسین (ع)امتداد می یابد.
همان جاده ای که بار دیگر یزیدیانی خون هفتادو دو هزار،هزارانی را در آنجا ریختند وچیزی جز جمله ی عمع ام زینب«ما رأََُیت الا جمیلا...»را باقی نگذاشتند
مهدی جان بر سر مزاری" منظور شهدای گمنام"می روم که متبرک شده ی گامهایتان است ومن آنجارا بوسه باران می کنم ودر آنجا نماز به پا می دارم واشک انتظار می ریزم...
ذوالفقاری زِ نیام آمده بیرون،اینک
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگرازهیجان لبریز است
بحرآرام،دگرباره خروشان شده است
ساحل خفته پر ازلولو مرجان شده است
دشمن از وادی قرآن و نماز آمده است
لشکرابرهه از سوی حجازآمده است
با شماییم،شمایی که فقط شیطانی است
(دین اسلام نه اسلام ابوسفیانی است)
با شماییم که خود را خبری می دانید
وزمین را همه ارث پدری می دانید
با شماییم،که درآتش خود دود شدید
فخرکردید که هم کاسه نمرود شدید
گردباد آتش صحراست،بترسید ازآن
آه این طایفه گیر است،بترسیدازآن
هان!بترسید که دریابه خروش آمده است
خون این طایفه این بار به جوش آمده است
صبر این طایفه وقتی که به سر می آید
دیگرازخردوکلان،معجزه بر می آید
سنگ این قوم که سجیل شود،می فهمید
آسمان غرق ابابیل شود،می فهمید
پاسخت می دهد این طایفه با خون ،اینک
ذوالفقاری ز نیام آمده بیرون اینک
هان!بخوانید که خاقانی از این خط گفته است
شعرایوان مدائن به نصیحت گفته است
هان!بترسید که این لشکر بسم الله است
هان!بترسید که طوفان طبس در راه است
یا محمد!تو بگو با غم وماتم ،چه کنم
روز خوش بی تو ندیدم به عالم،چه کنم
پاسخ آینه ها بی تو دمادم سنگ است
یا محمد!دل این قوم برایت تنگ است
بانگ هیهات حسینی است رسیده از راه
هرکه دارد هوس کرب بلا بسم الله
(تقدیم به حماسه برادران بحرینی)
سید حمیدرضا برقعی
سروده از حضرت امام خمینی رحمةالله
غم مخور،ایام هجران روبه پایان می رود
این خماری از سرما می گساران می رود
پرده را از روی ماه خویش بالا می زند
غمزه را سر می دهد،غم ازدل وجان می رود
بلبل اندر شاخسار گل هویدا می شود
زاغ با صد شرمساری ازگلستان می رود
محفل از نور رخ او،نور افشان می شود
هرچه غیرازذکریار،ازیاد رندان می رود
ابرها،ازنورخورشیدرخش پنهان شوند
پرده از رخسارآن سرو خرامان می رود
وعده دیدار نزدیک است یاران مژده باد
روز وصلش می رسد،ایام هجران می رود
چــــــــــشم به راه
درمیان بیابانهای خشک ولم یزرع ودردل کویر گرم وسوزان،کلبه ای ساخته ام از عشق وانتظار...
وچشم به راه قاصدکها نشسته ام تاخبرآمدنت رابرایم بیاورند.
اگرتو بیایی کویر دلم سرسبز وتمام دنیا پرازگلهای نرگس وشقایق خواهدشد.
ای کاش بیایـــــــــــــــــــــــی.
گلــــــــستان طــــــــــاهـــــــا
ای خوب،نیک می دانم که در جمعه ای سبز ورویایی سوار برر مرکب عدالت به دیدار خستگان می آیی.
دلم دروغ نمی گویدبه نذر مشتاقانه اطلسی ها تردید ندارم که مسافر شهر آینه ها،گل سرخ گلستان طاها سرانجام طراوت وصال رابه منتظران هدیه خواهد کرد.
هر آینه با دسته گلی از عشق وارادت بر دروازه دلهامان چشم به راه توئیــــــــــــــــم.
سروده رهبر انقلاب برای امام زمان(عج)
دلم قرار نمی گیرد از فغان بی تو
سپند وار زکف داده ام عنان بی تو
ز تلخ کامی دوران نشد دلم فارغ
زجام عشق لبی تر نکرد جان بی تو
چون آسمان مه آلوده ام زتنگ دلی
پراست سینه ام از اندوه گران بی تو
نسیم صبح نمی آورد ترانه شوق
ســــر بهـــار ندارند بلبـــلان بی تو
لب از حکایت شبهای تار می بندم
اگر امان دهدم چشم خونفشان بی تو
چو شمع کشته ندارم شراره ای به زبان
نمی زندسخنم آتشی به جان بی تو
ز بی دلی و خموشی چو نقش تصویرم
نمی گشایدم از بی خودی زبان بی تو
عقیق سرد به زیر زبان تشنه نهم
چو یادم آید از آن شکرین دهان بی تو
گزاره غم دل را مگر کنم چو امین
جدا ز خلق به محراب جمکران بی تو
گل نرگس
ازنو شکفت نرگس چشم انتظاری ام
گل کرد خارخارِشب بی قراری ام
تا شد هزار پاره دل از یک نگاه تو
دیدم هزار چشم،درآینه کاری ام
گرمن به شوق دیدنت از خویش می روم
ازخویش می روم که تو با خود بیاری ام
بودو نبود من همه از دست رفته است
باری،مگر تو دست برآری به یاری ام
کاری به کار غیر ندارم که عاقبتت
مرهم نهاد نام توبرزخم کاری ام
تاساحل قرارتوچون موج بی قرار
بارود،روبه سوی تو دارم که جاری ام
با ناخنم به سنگ نوشتم بیا بیا
زان پیش ترکه پاک شود یادگاری ام
نیامدی
گلوی شعرم از احساس گریه سنگین است
غروب خاطره هایت چقدر غمگین است
توان گریه ندارم سکوت این مرداب
شبیه گوش زمانه همیشه سنگین است
مجال صحبت با تو نبود ازآن رو
نگاه شیشه شعرم غبار آگین است
چه تلخ می گذرد روزها اگرچه هنوز
خیال ماندن در انتظار شیرین است
نیامدی وجنون پنجه زد به سینه ی من
همیشه حال و هوای غریبه ها این است